Een samengesteld gezin en rouw gaan hand in hand. Er is altijd een verlieservaring geweest in de vorm van een echtscheiding, relatiebreuk of overlijden. Een samengesteld gezin wordt gebouwd op een fundament waar verlies en verdriet een vast onderdeel van zijn.
De vraag is of de rouw erkend wordt en of er ruimte voor is. In een samengesteld gezin komt rouw in vele vormen. Denk aan verlies van het kerngezin en alles wat daarbij hoort. Kinderen wiens ouders nooit meer écht samen zijn, om van de gevoelens bij vechtscheidingen nog maar niet te spreken. Moeten verhuizen, afscheid van alles wat bekend en veilig was. Minder tijd alleen met papa of mama, want die nieuwe partner en die andere kinderen zijn er ook zo vaak.
Rouwen hoort onlosmakelijk bij het leven. Het bestaan van al deze pijnlijke gevoelens rondom een samengesteld gezin betekent dan ook niet dat je er dan maar niet aan moet beginnen. Het is wel van groot belang om te erkennen dat ze er zijn. En om er ruimte voor te maken, ook als we ze aan de oppervlakte niet meteen zien. Aan de ene kant verliefd zijn en weer van het leven kunnen genieten. Aan de andere kant het verdriet dat het niet gelukt is samen te blijven met de andere ouder. Kinderen die verdriet en onmacht als een zware last met zich meedragen. Ze willen vanuit een oerinstinct dat het goed gaat met hun ouders en zetten onbewust hun eigen behoeften opzij. Soms laten ze intens gedrag zien waarop gereageerd wordt zonder te onderzoeken wat er in essentie nodig is. Kun je in de schoenen van je (stief)kind gaan staan en voelen wat daar is?
Denk ook aan (schoon)ouders die een band hadden met de partner en diegene nu moeten missen. Niet weten of ze nog contact kunnen hebben en hoe dan. En hoe moeten ze in hemelsnaam zo snel ruimte maken voor die nieuwe vlam van hun kind?
We kunnen al deze dingen niet uitvlakken, hoe hard we ook willen dat het er niet is. Of dat het minder pijn doet. Het enige dat we kunnen doen is het doorleven, er ruimte voor maken. Ons verplaatsen in de ander en wat er nodig is. Als ouder weer verliefd zijn en tegelijkertijd ruimte maken voor de pijn die je kind voelt als hij je lief ziet doen tegen iemand anders. Iedereen die bij het gezin betrokken is ruimte geven om te wennen aan de nieuwe situatie. Pas als er ruimte is voor rouw kan er ruimte komen voor integratie. Stap voor stap.
In mijn praktijk wordt er regelmatig te licht over rouw gedacht en gesproken. Ouders willen graag geloven dat het goed gaat met hun kinderen. Zeggen dat ze niet zoveel aan ze merken. De onbewuste wens om op de roze wolk te blijven is vaak groter dan de moed om te kijken naar wat er hiervoor geofferd moest worden. Rouw is iets dat altijd met het samengestelde gezin verbonden zal blijven. Als het goed doorleefd wordt verdwijnt het naar de achtergrond. En vaak op een onverwacht moment is het er weer even. Het helpt dit te erkennen en te leren wat er dan nodig is. Zodat je er helemaal OK mee kan zijn.
Wil je kijken naar de rouw in jouw samengesteld gezin? Om zo meer ruimte te kunnen geven voor rust, plezier en een plek voor iedereen? Neem dan contact met me op.
Mijn praktijk is verbonden aan Praktijk EsSenSe.
